Joe Bastianich is de Donald Trump van de Amerikaanse keuken
Joe Bastianich is de Donald Trump van de Amerikaanse keuken

Video: Joe Bastianich is de Donald Trump van de Amerikaanse keuken

Video: Joe Bastianich is de Donald Trump van de Amerikaanse keuken
Video: The Real Reason Joe Bastianich Left MasterChef 2024, Maart
Anonim

Het klinkt als een bedreiging, maar het is een bedreiging voor de goeden, vol genietingen, sauzen, koolhydraten en cholesterol.

Ik geef je Amerika is het nieuwe boek van Joe Bastianich (Rizzoli, 208 p. 18 €), die na Giuseppino's ironisch-autobiografische intermezzo terugkeert naar de recepten van Amerikaanse gastronomische uitspattingen.

En je spaart jezelf niet, weet het: 50 recepten de ene meer "sletterig" dan de andere (in de niet-vleselijke, maar vleesetende betekenis van het woord), die de sterren-en-strepen houding van het transformeren van zelfs een potentieel gezond gerecht in een caloriebom niet ontkennen.

Onze Giuseppino kan pagina na pagina voelbaar goed overweg met 'Amerikaanse ingrediënten en recepten van een wereldmacht op het hoogtepunt van de Koude Oorlog.

Voor alle duidelijkheid, degenen die toevoegen en stratificeren, degenen die niets opofferen op het altaar van eenvoud, maar eerder lijken op een boodschappenlijstje en 22 schijnbaar losgekoppelde voedingsmiddelen samenstellen.

Vergeet de fighetterie in New Yorkse saus, etnisch eten, volkoren bagels en vegetarische sauzen: hier keren we terug naar het oorspronkelijke, naar de harde en pure problemen, naar de recepten van Amerikaans Amerika voor echt, de zwaarlijvige om het een beetje politiek incorrect te zeggen.

Joe Bastianich, ik geef je Amerika
Joe Bastianich, ik geef je Amerika

De Amerikaanse keuken (die van het boek van Bastianich, maar hier wordt de vraag groter) is die van het winkelcentrum, van het consumentisme van de jaren 80, van Ralph Supermaxieroe: in één woord: het is de zelfmoord van het lichaam en de verheffing van de sterke geest van het republikeinse medium.

Ik zie het met zijn Milanese risottokleurige capuchon Donald Trump worstelen met een Juicy Lucy (een harde variatie op het cheeseburger-thema), terwijl ze dribbelen als een houthakker uit Wyoming.

Mannelijk, arrogant, overdreven, soms vulgair: de echte Amerikaanse keuken heeft niets van onze gezoete interpretatie van de burger met Castelmagno en Piemontese hazelnootcrème. Deze versie lijkt meer op het democratische en een beetje saaie perfecte recept van Michelle Obama die haar broccoli uit de tuin van het Witte Huis plukt.

Toegegeven en niet toegegeven dat de hotdog de wereld nog niet heeft veroverd (ik vond hem ook in het archetype van de "slechtste bars in Caracas"), de hamburger heeft zeker zelfs degenen gekoloniseerd die altijd hebben beweerd dat DNA gastronomisch superieur is: Italiaans.

Het heeft geen zin om het te ontkennen: nadat het sinds onheuglijke tijden de spaghetti was die de regels dicteerde, zijn er sinds enkele jaren geen hamburgers meer met lokale saus.

Er zijn echter maar heel weinig echte hamburgers in Amerikaanse stijl. In geen van deze, ondanks apen, neon "open" borden en Coney Island-leien, heb ik een coronaire bypass-burger gegeten.

We zijn overspoeld met democratische broodjes.

Nu is het tijd voor de definitieve overgave: ik wil, ik wil, ik wil een fucking Republikeinse burger.

Veroordeel me niet: laat me in de keuken tenminste op Donald Trump stemmen!

Aanbevolen: